قبل از اینکه متهمان به جعل امضا، برای جرمی که مرتکب شده اند، مجازات شوند، ابتدا باید جرم آنها اثبات شود. بنابراین طبق بند ۱۱ ماده واحد قانون احترام به آزادیهای مشروع و حفظ حقوق شهروندی، متهمان می توانند از پاسخ دادن به پرسشهای مراجع كشف جرم و تعقیب كه ارتباطی به جرم تعقیب ندارد و مربوط به اسرار شخصی و خانوادگی اوست، خودداری کنند.
دادگاه نیز برای احراز جعل امضا، مراتب را به اداره تشخیص هویت ناجا اعلام می کند تا از نظر آنها جویا شود و اگر در این مدت متهم یا شاكی نسبت به مراتب طی شده معترض باشد، دادگاه باید رویه قضایی را جهت اظهارنظر مجدد به هیأت كارشناسان رسمی دادگستری با تخصص جعل ارجاع دهد.
در دادگاه قضای کارشناسان خط و امضا می توانند امضاهای جعلی را تشخیص دهند. این کار با استفاده از ابزارهای آزمایشگاهی و یا تجربی انجام می شود. کارشناس خط و امضا با روش هایی از جمله مقدار فشاری که بر قلم وارد می شود، جهت حرکت قلم یا دست، نوع مرکب خودکار یا قلم، تطبیق شکستگی های خط و یا امضایی ادعایی با امضا و خط اصلی، تقدم یا تاخر امضا نسبت به نوشته، نو یا کهنه بودن قلم و … می تواند قاضی را برای صدور حکم یاری دهد.
در صورتی که روش مقایسه ای و فیزیکی برای تشخیص جعلی بودن امضا کافی نباشد، روش های شیمیایی نیز استفاده می شود. در روش شیمیاییِ تشخیص امضای جعلی، میزان خطاپذیری به حداقل می رسد که برای این کار از رنگ و جوهرهایی مخصوص استفاده می شود. همچنین پرتوهای نورانی برای تشخیص تقدم و تاخر جوهر و یا اندازه گیری مقدار فشاری که بر روی کاغذ وارد شده و الیاف کاغذ را مخدوش می کند، هم می تواند کارشناسان را از جعلی بودن امضا آگاه کند.
